Hatırlamaya çalışıyordum ama hatırlanan şey gidip geliyordu.
Birden biliyordum sonra da bilemiyordum.
Kelimeleri unutan afazili biri gibi.
Bazen okuduğum kitabın adını unutuyordum .
Mendelssohn Violin 1-1 Concertosunu çok sevmeme rağmen bazen
' bu kimindi' diye düşünebiliyorum.
Sokaklardan geçerken, Hansel gibi işaretler bırakıyorum kendime ama nafile ,bu kaybolma oyunu hoşuma gidiyor.
İşin garibi 40 kez geçtiğim yolları unuttuğum bile oluyor ,anlıycağınız sırtımla birlikte
beynimde tutuluyor bazı bazı.
damar damar üstüne biniyor.
Özetle;
damar damarı sikiyor
damarlara bile güven kalmadı artık!
